4. "Poza tym, czy tego chcemy czy nie, zawsze na coś czekamy"...

Kawa jest jedną z używek bez których dzisiejsza cywilizacja nie mogłaby się obejść, mimo, że całkowicie legalna kofeina uzależnia, może nawet bardziej niż inne specyfiki. Elena padła jej ofiarą na początku studiów i od tego czasu nie wyobrażała sobie poranka bez kubka czarnego napoju. Z tego właśnie powodu dziękowała w duchu, że chociaż to znalazła w szafce kuchennej Roberta. W lodówce poza światłem znajdowały się jedynie dwa piwa i słoik musztardy, czyli z pewnością nic co nadawałoby się na śniadanie. Kawa musiała na razie wystarczyć. Nie miała pojęcia o której jej współlokator wyszedł, znalazła jedynie kartkę na lodówce, która informowała, że ma parę spraw do załatwienia i komplet kluczy do mieszkania leżący na szafce obok. Dobre i to, bo po wczorajszej podróży miała wrażenie że Robert zamierza ją totalnie ignorować. Wpatrywała się w ciemny płyn wypełniający kubek, powoli mieszając w nim łyżeczką. Dawno nie była tak sceptycznie nastawiona do wszystkiego jak właśnie dziś – pierwszego poranka w Dortmundzie. Przez moment miała ochotę zamówić bilet i wieczornym pociągiem wrócić do Poznania.  Lawendowe ściany i jasne, aż pachnące nowością meble pokoju, w którym się obudziła - jej tymczasowego pokoju, który dotychczas był jednym z gościnnych – współgrały ze sobą idealnie, ale nie tworzyły klimatu, który kochała w swoim rodzinnym domu. Brakowało jej zdjęć, starych pluszaków i parapetu obłożonego poduszkami na którym potrafiła spędzać całe godziny ze szkicownikiem w ręce. Całe mieszkanie wydawało jej się takie bez życia. Duży, dwupoziomowy apartament z pewnością był urządzany przez fachowca, który postawił na nowoczesność.  Schodząc do kuchni obejrzała cały dokładnie. Drzwi naprzeciwko jej pokoju prowadziły do łazienki – przestronnego czarno-białego pomieszczenia, w którym najwięcej miejsca zajmowała wanna rogowa.  Z łazienką sąsiadował pokój Roberta, który wnioskując po wczorajszym zachowaniu, stanowił strefę zakazaną. Ostatnie drzwi prowadziły do drugiego – zdecydowania mniejszego niż ten który dostała pokoju gościnnego.  Dalej znajdowało się coś w rodzaju mini tarasu, z którego można było obserwować salon i lekko zataczające łuk by spotkać się ze ścianą salonu ciemne schody. Chyba najbardziej urzekły ją małe lampki zamontowane ponad każdym stopniem, które rzucały delikatne światło na jej bose stopy kiedy schodziła do przestronnego salonu z dużym aneksem kuchennym. Grafitowe ściany z rzuconymi w niektórych miejscach akcentami białego, czarne skórzane meble, duży plazmowy telewizor i zasłonięte żaluzją drzwi na taras. Mimo, że mieszkanie było niezaprzeczalnie piękne brakowało jakichś obrazków, bibelotów, które nadałyby mu charakter.  Nie mogła zaprzeczyć, że już tęskniła za poznańskim domem i tymi specyficznymi kłótniami rodziców przy śniadaniu. Zawsze zastanawiało ją jak dwójka tak różniących się ludzi może być tak zgraną parą. Mimo, że kłócili się niemal codziennie od ćwierć wieku niezmiennie kochali się i wspierali. Jej nastrój dodatkowo pogarszał lęk przed stażem. W fazie planów z pewnością było to ekscytujące, ale im bliżej był początek tym bardziej bała się, że sobie nie poradzi. Do tego wszystkiego dochodziło jeszcze negatywne nastawienie Roberta. Nie była pewna czy kierowane wyłącznie do niej czy do całego świata, ale z pewnością nie umilające wyjazdu.

Chrzęst kluczy w zamku „obudził” ją z tych wszystkich myśli.  Wzięła kubek gotowa stawić czoła swojemu gospodarzowi, ale mężczyzna, który mocował się, próbując wyjąć klucz z zamka w nawet najmniejszym stopniu nie przypominał Roberta. Był niższy, miał jasne włosy i oczy. Zobaczył ją dopiero po dłuższej chwili i stanął jak wryty we wciąż otwartych drzwiach.  Obejrzał się nerwowo zerkając na złoty numerek czternaście przytwierdzony do dębowej płyty i znowu wrócił wzrokiem do niej.

- Przepraszam. – Zaczął chcąc przerwać niezręczną ciszę. – Nie wiedziałem, że ktoś tu będzie.

- Też tu mieszkasz? – Zapytała patrząc na plik kluczy w ręce gościa. –Robert nic nie mówił.

- Nie. Boże broń. Mieszkać z Lewym.  – Skrzywił się teatralnie. – Jesteśmy przyjaciółmi, a jak wyjeżdża to zaglądam tu raz na czas żeby podlać kwiatki i nakarmić rybki.
Obejrzała się. Musiał naprawdę gorliwie wykonywać przysługę obiecaną przyjacielowi, bo kilka kwiatków, które mogła zobaczyć z tego miejsca wyglądało jakby miały zdecydowanie za dużo wody.
-Trochę je przelałeś. - Stwierdziła ze śmiechem. - Ale będą żyć. - Dodała natychmiast widząc strach w jego oczach.
- Nie bardzo się na tym znam - przyznał. - A tak w ogóle my tu gadu-gadu o kwiatkach, a ja zapomniałem o dobrych manierach i nawet się nie przedstawiłem. -Podszedł wyciągając w jej kierunku rękę. - Kuba.
- Elena, bardzo mi miło. - Do jej odpowiedzi przyłączył się brzuch, który najwyraźniej uznał, ze godzina jedenasta jest już idealną porą żeby coś zjeść. - Przepraszam, ale lodówka jest trochę pusta i jeszcze nie zdążyłam iść do sklepu.
- Cały Lewy. Zostawiać gościa samego sobie to bardzo w jego stylu ostatnio. - Stwierdził blondyn. - W takim razie ja pobawię się w gospodarza i zabiorę Cię na śniadanie, pasuje?
Miała świadomość, że poznała Kubę dopiero pięć minut temu, ale od pierwszej z tych pięciu minut wydał jej się niezwykle sympatyczny, a żołądek zaczynał przywierać jej do kręgosłupa więc ostatecznie poprosiła o chwilę czasu, żeby zamienić spodnie dresowe w których spała na coś normalnego i razem z nowym znajomym opuściła mieszkanie.

Czasami, na drodze spotyka się ludzi z którymi rozumie się właściwie bez słów, i mimo,  że zna się ich dopiero chwilę, tematów do rozmowy nie brakuje. Kuba Błaszczykowski był jedną z niewielu osób, w stosunku do których Elena miała takie odczucia. Zjedli razem znakomite tosty francuskie w małej restauracji zlokalizowanej na parterze bloku na przeciwko tego, w którym obecnie mieszkała. Poprzedniego wieczoru nie miała właściwie czasu, żeby rozejrzeć się po okolicy, z resztą korki na autostradzie spowodowały, że dotarli na miejsce kilka minut po dwudziestej drugiej, a zmęczona jazdą dziewczyna marzyła jedynie o ciepłym łóżku. Teraz natomiast Kuba zadbał o to, żeby pokazać jej strzeżone osiedle, i punkty niezbędne na co dzień jak sklep spożywczy czy mała piekarnia. W ciągu godziny, którą spędzili na jedzeniu śniadania dowiedziała się, że Błaszczykowski razem z żoną i córką mieszka w domu kilka ulic dalej, posłuchała trochę o jego zamiłowaniu do piłki, a sama wytłumaczyła mu kim jest i skąd właściwie wzięła się w mieszkaniu Roberta. Wracając wstąpili do sklepu i Elena zrobiła podstawowe zakupy.
- Musisz jeszcze poznać Piszcza. - Stwierdził Kuba, kiedy stali przed drzwiami, a ona szukała kluczy w torebce. - Nie znam drugiego takiego kawalarza. Z resztą czekaj. Łukasz wspominał coś o imprezie dla chłopaków z klubu dziś wieczorem. Może wpadniesz?
- Jasne.
Drzwi stanęły przed nimi otworem zanim zdążyła je otworzyć.
- Robert! Tęskniłem misiu. - Błaszczykowski poklepał kumpla po plecach. - Czemu nie mówiłeś, że wracasz wcześniej?
- Tak wyszło. - Stwierdził Lewandowski bez entuzjazmu. - Dobrze Cię widzieć stary.
Elena minęła ich kierując się ze swoją siatką do kuchni. Poukładała na pustych wciąż pułkach zakupy podczas gdy chłopaki rozsiedli się w salonie.
- Przepraszam, że tak Cię zostawiłem. - Odezwał się Lewandowski. W pierwszej chwili zastanawiała się  do kogo mówi, dopiero kiedy podniosła głowę z nad siatki zobaczyła, że patrzy na nią. - Dobrze, że Kuba jest bardziej ogarnięty niż ja.
Błaszczykowski wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Miała wrażenie, że nastawienie Roberta uległo poprawie. Wciąż widać było, że coś go gryzie, ale chyba uznał, że wyładowywanie się na otoczeniu nic mu nie da.
- Nie ma sprawy. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Jakoś daliśmy sobie radę.
Kolejne kilka godzin spędziła w towarzystwie obu piłkarzy, którzy z dziecinną wręcz pasją zabrali się za grę w fifę. Śmiała się pod nosem widząc ich zaangażowanie, aż w końcu postanowiła ulotnić się do siebie i zadzwonić do Polski.
- Pamiętaj, że idziesz dziś z nami do Łukasza. - Rzucił jeszcze Kuba kiedy była już na schodach.
- Tak jest kapitanie. - Zasalutowała i pobiegła do siebie.

Dwie godziny spędziła przy telefonie rozmawiając najpierw z mamą, która solidnie ochrzaniła ją za to, że nie zadzwoniła wcześniej, w czasie kiedy jej rodzicielka odchodziła od zmysłów czy wszystko jest w porządku. Kiedy już ją uspokoiła i przeprosiła po raz kolejny musiała wysłuchać kazania na temat tego co ma robić, a czego nie. Po rozmowie z mamą przyszła pora na telefon do Kuby. Ten w przeciwieństwie do jej mamy nawet nie zauważył, że powinna zadzwonić, bo ufał Robertowi i wiedział, że dowiezie jego narzeczoną w całości. Ostatni telefon wykonała do Marty głównie po to, żeby zweryfikować jeszcze raz informacje na temat stażu i upewnić się, że wszystko wie. Kiedy wreszcie skończyła, zorientowała się, że jest już prawie dwudziesta i że chyba najwyższy czas zbierać się na imprezę. Jeśli miałaby być ze sobą szczera to okropnie nie chciało jej się nigdzie ruszać, ale powiedziała już że pójdzie i głupio byłoby się nagle wycofać. Postawiła na prostotę. Jeansy, bokserka i ukochane trampki. Swoje długie włosy zostawiła naturalnie pofalowane. Kiedy zeszła na dół Robert siedział na kanapie przed telewizorem i najwyraźniej na nią czekał.
- Idziemy?
- Jasne. - Uśmiechnął się, ale wciąż nie widziała w tym jego uśmiechu szczerości.

Obszerny salon wypełniał zapach piwa i dymu papierosowego. Łukasz Piszczek korzystał z chwilowej nieobecności  żony, która wyjechała do swojej matki i postanowił zorganizować imprezę dla kumpli z Borussii. Jak zwykle w takich wypadkach poza ludźmi, których znał co chwila migała mu jakaś nieznana twarz i stopniowo zaczynał się zastanawiać czy to był dobry pomysł.
- Stary, impreza pierwsza klasa. - Marco Reus poklepał go po plecach znikając po chwili w tłumie z jakąś dziewczyną.
- Napij się. - Nie wiadomo skąd pojawił się koło niego Błaszczykowski i podał mu butelkę piwa. - I tak tego nie ogarniesz.
- Pewnie masz rację.- Przytaknął. - Ale te wszystkie ukochane wazony Ewy. Jak, któryś rozbiją to będę trupem. - Wziął spory łyk z podanej przez przyjaciela butelki. - A co z naszym kochanym Robertem?
- Wrócił. - Odpowiedział Kuba. - Ale dalej jest zły na cały świat. - Łukasz doskonale wiedział o co chodzi. Od momentu kiedy narzeczona Robert wyprowadziła się, kończąc definitywnie ich związek Lewandowski zmienił się i to zdecydowanie nie na lepsze.
- O wilku mowa. - Powiedział Kuba. Łukasz podążył za jego wzrokiem i zobaczył drugiego przyjaciela w towarzystwie ładnej brunetki.
- A to kto? - Zapytał nie kojarząc kompletnie dziewczyny.
- To mój drogi przyjacielu, albo jest nasze i jego wybawienie, albo nowe kłopoty.

-------------------------------------------

No i udało się. Mimo zepsutego komputera jakoś napisałam. Sama nie wiem, ocenę pozostawiam wam.
Postaram się jak najszybciej nadrobić to co mam do nadrobienia u was.
Do następnej:)